Siri var eit spedbygd kraftsenter

Døden er eit knyttneveslag. Til og med når han er venta, kjem han uventa. No er Siri Økland borte.

Siri hadde mange vener. Flokken hennar var stor, og me var ein del av han. Me møttest som kollegaer i Bergens Tidende og var nære vener i over 20 år.

Siri var ein dyktig journalist. Spørjande og nysgjerrig, kunnskapsrik og kritisk, og med ei fantastisk formidlingsevne. Ho var litteraturvitar av utdanning, og språket hennar var konsist og stilistisk.

Ho var ein av dei første journalistane i BT som jobba med internett, men elska papiravisa. Seinare skulle Siri utvikla og forbetra kulturjournalistikken og litteraturkritikken i BT.

I redaksjonen var ho ein dedikert språkrøktar, og det var ikkje tilfeldig at ho avslutta yrkeskarrieren på desken.

For sju år sidan fekk Siri beskjed om at kreftsjukdomen ikkje kunne lækjast. Då sa Siri at det ho ønskte seg av oss, var gode opplevingar. Jau då, ho kunne gjerne dra på hyttetur, men aller helst ville ho utanlands. Siri var svolten på verda, på opplevingar, og sidan drog me av garde ein gong i året. «Champagnepiker på tur», kalla me oss. Siri fann på namnet.

Veninna vår var eit spedbygd kraftsenter, lågmælt og høglydt på same tid, med enorm livsappetitt – og avgrensa tid. Før me andre kom oss opp til frukost, hadde ho gått tur, fotografert, samla inntrykk.

Elles var det, pussig nok, eit karaktertrekk ved Siri at ho alltid var seint ute.

Siri var ein samlar som gjekk på skattejakt i livet. Ho samla på Dr. Martens-støvlar, vakre klede, bra folk, gode opplevingar.

Saman har me ledd, diskutert, drukke og gråte. Heia på kvarandre, konfrontert kvarandre og ført ein kontinuerleg samtale – også om det som låg framfor Siri.

Men i ein park i den engelske landsbyen Rottingdean seig realitetane så tungt innover oss. Likevel vart det ei magisk stund. Me las dikt, sette ord på kva me betyr for kvarandre og klarte å snakka om det Siri skulle gjennom. Ikkje at det hadde vore så vanskeleg før heller, for Siri var raus. Ho tok alt og alle i beste meining.

«Ingenting er feil», sa ho mildt når me andre klossete prøvde å finna ord for slikt det knapt finst ord for.

Som døden.

Siri var først og fremst eit skrivande menneske. Det låg i DNA-et hennar, og sjukdomen forløyste forfattaren i henne. I 2017 debuterte ho med «Det står til liv», ei samling poetiske korttekstar og fotografi om livet, slik livet er når du veit at du skal døy:

«Så du gjer så godt du kan. Held døden på ei armlengdes avstand mens du ser den inn i kvitauget. Ikkje skal ditt blikk vika.»

To år seinare kom diktsamlinga «Den tid, den song». Orda til Siri lever etter henne, og bøkene er til trøyst for andre i same situasjon. Dei lærer oss at i mørkeret finst også lys.

To veker før ho døydde, stod me utanfor det blå trehuset i Sydnessmauet og song «Somewhere over the rainbow» med dirrande røyster. Siri sat i døropninga, i rullestol, under tjukke pledd og med sølvfarga Dr. Martens-sko. Ho lytta, smilte, fotograferte.

Ei etter ei gjekk me fram til døropninga for å ta farvel. Alle visste at det var for siste gong.

Me var elleve veninner. Me er framleis elleve, men ei av oss er stille no. Stundene me delte med Siri, tek me med oss. No går tankane våre til Helge, bjelken til Siri, og døtrene Idun, Edda og Eir; dei viktigaste menneska i livet hennar.

Lys over minnet ditt, Siri.

Tonje Aursland, Karen Kristine Blågestad, Hanne Farestvedt, Bodil Garvik, Cathrine Krane Hansen, Hilde Heian, Kjersti Mjør, Gidske Stark, Britt Sørensen og Marita Aarekol